Back to the office – back to reality

Wellicht dat niet iedereen het liedje kent, maar Soul II Soul zong ooit “back to life, back to reality”. Een liedje dat de laatste weken steeds bij mij opkomt.

Want eens komt het moment dat we weer teruggaan naar kantoor. Het zal voorlopig niet hetzelfde zijn als het was “voor Corona”, maar ooit zullen we, stapje voor stapje, weer richting onze oude werkwijze gaan: Back to reality.

De afgelopen twee maanden heb ik met veel mensen gesproken over hoe zij het thuiswerken ervaren.

De eerste weken gingen die gesprekken vooral over hoe ingewikkeld het is om met je hele gezin thuis te zijn, met huisgenoten in een huis te zitten, de hele dag met je partner tegenover je aan het werk te zijn of juist de hele dag alleen te zijn. Of over meer praktische zaken zoals een stoel die niet lekker zat of het grote computerscherm dat werd gemist. Na verloop van tijd veranderden de gespreksonderwerpen en ging het veel over het continue “aan” staan, in de middag geen focus meer hebben, het feit dat alle dagen op elkaar lijken, het gebrek aan sociale interactie en de grote afwezigheid van een scheidslijn tussen werk en privé. Ook de manier waarop de organisatie of het team omgaat met het menselijk aspect van deze crisis was een veel terugkomend onderwerp. De beleving hiervan was enorm uiteenlopend.  

Maar gelukkig, zoals bij zoveel veranderingen, bleek voor velen het thuiswerken ook een kwestie van wennen. Het thuiswerken met kinderen bleek voor de één uiteindelijk best goed te gaan als er een strak regime was, terwijl voor de ander juist het loslaten van het ideale plaatje en het schema de oplossing bleek te zijn, hoe lastig dat loslaten ook was. Mensen met huisgenoten werkten in kamers van anderen die niet thuis waren of gingen weer even terug naar hun ouders. Mensen die thuis waren met hun partner richtten een tweede werkplek in om zo niet de hele dag tegenover elkaar te zitten. Computerschermen en bureaustoelen werden aangeschaft of opgehaald op kantoor en er werden bewust pauzes ingelast om daarna weer opgeladen aan de slag te gaan. Snelle broodjes tussendoor werden uitgebreide lunches met diegene die ook thuis was. Het gemis van het fietstochtje of autoritje naar huis werd vervangen door een wandeling of hardlooprondje aan het begin, het midden of aan het eind van de dag. Puzzels werden van zolder of Marktplaats gehaald, er werden boeken verslonden er werd heel veel gekookt. Stiekem waren we ook wel blij dat we even geen last hadden van FOMO (the Fear of Missing Out), omdat er gewoonweg niks te missen viel. En dat gaf rust. Dat de zon scheen, de berichtgeving over de hoeveelheid ic-patiënten, ziekenhuisopnames en coronadoden steeds positiever werd en de eerste stap naar een “opening” werd aangekondigd en gezet, hielp ook mee in de opwaartse spiraal. Thuiswerken in de negende week van de “intelligente lock down” lijkt voor velen iets minder ingewikkeld dan dat het de eerste weken was.  

Natuurlijk zijn er nog steeds downsides en is de lock down niet alleen maar een tijd van “bezinning en positiviteit”. Zo lijken alle dagen nog steeds op elkaar: de weekenden, de werkdagen, de feestdagen en de parttime dagen. Nog steeds is voor sommigen de verleiding te groot om van zeven uur ‘s morgens tot elf uur ‘s avonds te werken, ook al weet hij/zij best dat je dit beter niet kunt doen. We missen onze collega’s en vooral de sociale interactie. De keukentafel is bij velen nog steeds ook de werkplek. Iemand vertelde mij hoe ontzettend saai zijn werk nu eigenlijk is, nu al het echte persoonlijke contact (reizen, afspraken, collega’s om je heen) weg is gevallen. Weer iemand anders vertelde dat zij zo graag weer een keer een dagje helemaal alleen thuis wilde zijn. Ook is niet iedereen meer druk. Als je dat niet gewend bent, gaan dagen waarop je niet zoveel te doen hebt wel heel langzaam voorbij. Bij organisaties waar uren-registratie onderdeel is van het werk kan dit tot enorme onrust en veel stress leiden, vooral als je in het systeem ziet dat anderen wel veel uren maken. Maar ook als je niet bij zo’n organisatie werkt kan het feit dat je niet zo druk bent leiden tot de vraag: wat gaat er straks gebeuren? Kan ik mijn baan nog wel behouden?  

Er komt een moment dat we allemaal weer terug mogen naar kantoor. In het begin niet allemaal tegelijk, maar stapje voor stapje zal alles steeds “normaler” worden.

De meeste organisaties zijn druk bezig met een plan en kunnen niet wachten om hun mensen weer terug te halen naar de werkvloer. Allemaal zijn we benieuwd hoe back to the office eruit gaat zien. We hebben zin om weer echt samen met collega’s aan de slag te gaan. Die ene klant weer een keer face to face te zien, samen te lunchen of een kop koffie te drinken. Na het werk nog even met een paar collega’s een borrel te drinken en als iemand afscheid neemt, die persoon ook echt even persoonlijk te kunnen toespreken. 

Terug naar de werkvloer betekent ook dat we weer de file in gaan of uren in de trein zitten, dag in dag uit. Dat die wandeling tussen de middag uiteindelijk weer een snel rondje om het blok zal worden, als we daar al de tijd voor nemen. Dat het rondje hardlopen er ook weer steeds vaker bij in zal schieten. Dat de gezellige lunch en het diner met je gezin weer over zal gaan tot de rat race in de avond. Dat je minder tijd met je kinderen doorbrengt. Dat je je partner pas aan het eind van de dag weer ziet, maar je elkaar niet echt spreekt omdat hij/zij zijn er met zijn hoofd niet bij is na een drukke dag. Dat je moeite hebt je te concentreren omdat je collega’s in de kantoortuin net iets te luidruchtig zijn, waardoor je weer langere dagen moet maken om je werk af te krijgen. Of dat die ene collega waar je niet zo’n goede band mee hebt weer elke dag naast je zit.  

Teruggaan naar kantoor heeft twee kanten en juist nu is het enorm belangrijk om na te denken over dat wat jou heeft geholpen de afgelopen twee maanden en wat er juist niet heeft gewerkt.

Juist nu, nu je nog niet terug bent op kantoor, is het belangrijk om te reflecteren op de afgelopen maanden en voor jezelf eens op te schrijven wat je nu zo enorm hebt gewaardeerd aan deze tijd. Was het het feit dat je de eerste stapjes van je dochter hebt gezien en ook de tweede en de derde? Die tien kilometer die je inmiddels achter elkaar kunt rennen doordat je hier de tijd voor nam of de borrel die je aan het eind van de dag in alle rust met je partner dronk? Was het de rust die je ervaarde waardoor je zoveel werk gedaan kreeg? Iedereen zal iets anders noemen, maar het is wel belangrijk om daar nu bij stil te staan. 

Als je deze zaken voor jezelf helder hebt, en hiervoor moet je echt even de tijd nemen, dan kun je namelijk na gaan denken over hoe je dit ook straks kunt inpassen en kunt gaan waarborgen. Ga je vaker thuiswerken, ga je je werktijden anders indelen of ga je misschien minder werken? Zoek je een paar collega’s om je heen die het ook leuk vinden om tijdens de lunch een rondje hard te lopen of sta je straks een uur eerder op of ga je eerder naar huis om dit te blijven doen? Neem je de tijd om even rustig te ontbijten met je gezin of partner of zorg je ervoor dat je straks in ieder geval één middag per week je kinderen van school haalt of juist naar school brengt?  

Ook is het belangrijk om naar de andere kant van het thuiswerken te kijken. Wat waren de minder prettige aspecten van het thuiswerken? Het niet kunnen afsluiten van de werkdag, het menselijk contact dat er alleen maar was via je computerscherm, je partner die 24/7 op je lip zat? Denk na over waarom dit niet prettig was en hoe je ervoor kunt zorgen dat deze aspecten straks, als je weer terug bent op kantoor, zo snel mogelijk tot het verleden behoren. En stel jezelf de kritische vraag, lost teruggaan naar kantoor dit daadwerkelijk allemaal op of zit hier meer achter en moet ik dat voor mijzelf uitzoeken? 

De Corona crisis zet alles op scherp en werkt als een accelerator waardoor onze prioriteiten maar ook onze valkuilen helderder worden.

We leren onszelf in deze tijd allemaal een beetje beter kennen. Hoe jammer zou het zijn wanneer je weer terugvalt in oude gewoontes, als je straks weer terug bent op kantoor, en met weemoed terugdenkt aan de tijd dat je thuis aan het werk was? Probeer daarom van deze tijd te leren. Als je aan jezelf merkt dat je hier zelf niet uitkomt, zoek hulp en praat met een goede coach die jou kan helpen jezelf te helpen.

Mocht je een keer willen sparren hierover, in de maanden mei en juni bied ik in dit kader gratis een korte sessie aan. Check https://www.keetiesijmcoaching.nl/coaching-tijdens-coronacrisis voor meer informatie.