Doe ik het of doe ik het niet….

Het waaide en het regende.

Zaterdagochtend. Het huis was leeg, helemaal voor mij alleen. Een warme kop koffie, de rust om me heen. Geen verplichtingen, geen afspraken. Alleen ik, een paar uur ongestoord tijd.

Ik had me voorgenomen naar het strand te gaan. Even uitwaaien, hoofd leegmaken. Maar toen ik naar buiten keek, zag ik alleen grijze lucht en natgeregende ramen.

Ik twijfelde.

Binnen was het warm en droog. “Blijf lekker zitten,” fluisterde het ene stemmetje. “Je hebt eindelijk tijd om wat werk te doen. Of gewoon even niks. Dat mag toch ook?”

Maar het andere stemmetje was net zo aanwezig. “Je wilde dit. Je wéét hoe goed je je voelt na een strandwandeling.”

“En straks krijg je honger,” probeerde de ene kant nog.

“En straks voel je je opgeladen,” hield de andere vol.

De discussie in mijn hoofd ging heen en weer. Minutenlang. Tot ik er genoeg van had. Ik pakte een appel, een flesje water en stapte op mijn fiets.

De eerste meters voelde ik de wind al in mijn gezicht slaan. Op het strand was het nog guurder. De regen prikte op mijn huid, de wind trok aan mijn jas. Niet bepaald ideaal. Maar ik zette door. Meer dan een uur lang kwam ik niemand tegen. Alleen zand, zee en mijn eigen gedachten.

En toen gebeurde het.

Mijn hoofd werd leeg. En daarna begon het zich langzaam weer te vullen—met nieuwe ideeën. Over een blog die ik al weken wilde schrijven. Over het 5-jarig bestaan van De Coachkeet. Over hoe fijn het zou zijn om weer vaker met coachees op het strand te lopen. Over de eeuwige balans tussen interimmen en ondernemen.

Na anderhalf uur begon de lucht open te trekken. Niet alleen boven me, maar ook in mij. De zon brak door.

Dit had ik nodig.

En precies dát zie ik ook zo vaak bij de mensen die ik coach.

Je weet eigenlijk best wat goed voor je is. Maar tóch… iets houdt je tegen. Soms is het angst, soms is het gewoonte, soms is het de onzekerheid of het wel echt beter wordt als je iets verandert.

👉🏽 Je zegt te weinig nee, terwijl je voelt dat je steeds meer stress krijgt. Omdat je anderen niet wilt teleurstellen. Omdat je bang bent dat ze je minder aardig vinden.

👉🏽 Je slikt het in als een collega bot doet, maar met steeds meer tegenzin ga je naar je werk. Want ja, wat als je er iets van zegt en de sfeer wordt nóg ongemakkelijker?

👉🏽 Je laat een medewerker wat aanmodderen, terwijl je eigenlijk wilt ingrijpen. Maar wat als het verkeerd overkomt? Wat als je te streng bent?

👉🏽 Je vraagt niet om die promotie, terwijl je diep van binnen weet dat je er klaar voor bent. Maar wat als ze je ambitie overdreven vinden? Wat als ze denken dat je niet bescheiden genoeg bent?

En zo blijf je zitten waar je zit.

Wat als je dat stemmetje eens niet de baas laat spelen? Wat als je gewoon gáát?

Wat als je kiest voor dat wat jóu verder helpt?

Daar kijken we samen naar. Niet alleen naar wat jou tegenhoudt, maar vooral ook naar wat het je oplevert als je wél die stap zet. Geen grote, onoverzichtelijke sprongen ineens, maar kleine, behapbare stappen in de richting die voor jóu belangrijk is.

Want uiteindelijk is dat de enige vraag die ertoe doet: waar wil jij naartoe?

En voor je het weet, stap jij ook op die fiets. 🚀